Lauren Weisberger’ın romanından uyarlanan “Şeytan Marka Giyer"in Andrea Sachs (Anne Hathaway)’ı gibi karakterler iş dünyasında fark edilmek için bekliyor. Bazıları kendilerine bir şans verildiğinde, bazıları da o şansı bekleme umuduna kapılmamak için gerçekçi/hayalci dengesi ile vizyonlarının peşinden koşuyor. Ancak bazen de Andrea gibiler çıkıyor. Onların da fark yaratabilmeleri ve hayatlarının amacını bulabilmeleri için bir şans elde etmeleri değil, yaşamlarında bir “Aha!” anı yakalamaları gerekebiliyor. O an, aslında kendini keşfettiği andır. Sınırsız bir zenginlikteki günümüz olanaklarının nasıl kullanılacağını ve onlarla nerelere varılabileceğini görebilmek.
Çalışanın yöneticiye/patrona bakışı ve nasıl gördüğünü anlamaya çalışmak, yukarıda verdiğim örnekleri ortaya çıkarmada oldukça işe yarar. Beklentileri, özel hayatı, gelecek planları… İnanabilir misiniz ki bir yönetici çalışanının soyadını bilemesin? Hem de ekibinde sadece üç kişi varken! Maalesef örnekleri var ve hala boş yere o koltuklarını işgal ediyorlar. Ama bilmiyorlar ki, işgal ettikleri koltuk onlara sadece konfor sunuyor ve o koltuğun erişebileceği sınırları sadece görebiliyorlar. İşte “fark yaratmak” dediğim mesele, o sınırlardan sonra başlıyor. Çalışan “Aha!” dediğinde, yöneticisinin kendini çivilediği o koltuk sınırları bile onun için yetersiz kalıyor. Eskilerin deyimi ile boynuz, kulağı geçebileceğini anlıyor.
Belki de buradaki mesele, Yöneticinin süreç yerine daha çok çalışanları yönetmeye çalışması olabilir. İdareciliğin mektebi yok der kültürümüz. Yaşayarak tecrübe edilebilecek bir şeydir bu. Biraz da hamurunda olması durumu var tabi.
Çalışana ne vermek gerekir; değer vermek, teşekkür etmek, başarılan ve bitirilen projeleri sahibine mal etmek, onları desteklemek ve onları yüceltmek. Bu sıraladıklarımın arasında dünya üzerinde sanmıyorum ki imkânı olmayıp yapamayacağım diyen biri çıksın. Sadece sözcükler sarf edilecek… Yöneticinin başarısıysa bu ahengi sağlamış olmaktır.
Comments